Na hun huwelijk in 1946 woonden Willem en Christina Barnard in Hardenberg en Nijmegen, waar Willem predikant was. In 1953 verhuisden ze naar Amsterdam, waar Willem zich bezighield met de relaties tussen kerk en kunst.

Start het geluidsfragment en klik door de fotogalerij net daaronder.

Een ouderwetse bruiloft

IMG_20190716_0033-a.tif
IMG_20190716_0034-1.tif
IMG_20190716_0035.tif
IMG_20190716_0036.tif
IMG_20190716_0037.tif

Willem en Christina Barnard konden na de oorlog eindelijk trouwen. Nooit zijn er meer bruiloften geweest dan in 1946.
   ‘Dat trouwportret getuigt van een zekere ouderwetsheid, die in hedendaagse ogen misschien aandoenlijk is. Het was de tijd van de restauratie en een bruidegom droeg een hoge zijden, net als voor de oorlog. De stijlbreuk kwam pas met de Wereldtentoonstelling in 1958 en vooral in de jaren zestig. Maar belangrijker is dat mijn arme moeder moest ophouden met werken. Ze was een getalenteerde onderwijzeres, maar het onderwijs eiste ongetrouwde vrouwen. Toen werd ze maar een geëmancipeerde, veel lezende huisvrouw. Op haar zachtmoedige manier bleef ze levenslang kwaad om die achterlijke overheidsdwang.’  

   Ook reizen deden de Barnards in stijl.

   Op 1 mei 1955 wordt Benno gedoopt als Hendrik Herman Benjamin Barnard, vernoemd naar zijn beide grootvaders. Hier ligt hij in de armen van zijn moeder, in het portaal van het huis aan de Amsteldijk 86-2.

   De familie van Malde verzameld in de woonkamer, ter gelegenheid van de negentigste verjaardag van overgrootmoeder Van Malde.

Kindertijd in Amsterdam

Benno, een jaar of twee oud, is al aan het ‘ouwehoeren aan de telefoon’.    
   Bij deze foto hoort een aantekening van zijn vader, die de kleine Benno citeert.

   Een brief van Willem Barnard vanuit het sanatorium, waar hij verbleef ter behandeling van tuberculose, een brief die hij schreef aan zijn zoon.
   ‘Hij heeft zijn hele leven lang regelmatig brieven aan me geschreven. Dat begon al voor ik zelf de schrijfkunst enigszins machtig was en kon antwoorden. Maar zodra ik daartoe in staat was, verlangde hij wel een brief in ruil. Ik heb schoenendozen vol met brieven van zijn hand, waaruit ik dringend een boek moet distilleren.’

   Guillaume van der Graft, pseudoniem van Willem Barnard, schreef ook toneelstukken. De vijf maagden wordt hier opgevoerd op Paleis Soestdijk. Koningin Juliana speelt mee in het stuk.

   Benno op de kleuterschool in Amsterdam, vlak voor de familie Barnard naar het dorp Rozendaal verhuisde. Juffrouw De Vries was zijn eerste lerares.
   ‘Ik herinner me juffrouw De Vries nog heel goed. Ze moet nu honderdentien zijn of zo. Ze was dol op me en ik op haar. Dit is een brief aan mijn vader, waarin ze mijn vorderingen uit de doeken doet en ook een versje citeert dat ik had gemaakt. Ik heb geen idee waarom de brief niet ook aan mijn moeder is gericht... een teken des tijds misschien?’

   Het gezin Barnard in hun flat in Amsterdam.
   ‘Mijn moeder heeft een levende parkiet op haar hoofd. We hadden altijd parkieten, die steevast Japie heetten, tam waren en heel behoorlijk Nederlands spraken. Vooral “mama” konden ze erg goed nabootsen, zo goed dat mijn moeder vaak dacht dat een van de kinderen haar riep.’ 

   Een kindertekening van Barnard: Sinterklaas en Zwarte Piet.
   ‘Ik was bang voor Sinterklaas en hield zoals alle kinderen van Zwarte Piet. Dat was de figuur die de macht relativeerde, de grapjas die het gezag van de bisschop ondermijnde.’

IMG_20190716_0038.tif
IMG_20190716_0039.tif
Brief_Willem_Barnard_sanatorium.jpg
IMG_20190716_0042-2.tif
IMG_20190716_0043.tif
IMG_20190716_0044-1.tif
IMG_20190716_0044-2.tif
IMG_20190716_0045.tif
IMG_20190716_0046.tif