terug

De eindelozen - Luuk Gruwez

DeEindelozen_AP_2015.jpg

De grens tussen het eindige en het eindeloze in deze bundel is zeer smal. Soms blijkt wie gestorven is eindelozer dan wie nog leeft. Van de zogenaamde oorlogsheld die op weergaloze wijze de dood een hak heeft weten te zetten, blijft niets over dat hem groter en oneindiger dan zijn medemens maakt. Als er iets is waarin Gruwez gelooft dan is het in de eindeloosheid van de eeuwigheid en van het niets.

Al die eindeloosheid? Zij is in feite uiterst relatief, net als de poëzie zelf. Want poëzie, zo blijkt al uit het aanvangsgedicht, is er niet voor de eeuwigheid, maar hooguit voor de herhaling. Het lijkt Gruwez' enige hoop te zijn: die op een poëzie die toch even de misschien naïeve illusie wekt dat ook zij wel tot verdwijnen is gedoemd, maar na haar verdwijnen als een feniks uit haar as herrijst om opnieuw te beginnen en opnieuw. Het is eigenlijk een geloof dat Gruwez koestert als een bijgeloof: hij probeert zichzelf ermee overeind te houden. Want de dichter heeft een dubieuze relatie met de dichtkunst: De eindelozen (De Arbeiderspers, 2015) is daarom in wezen zowel een ode als een scheldtirade aan het adres van de poëzie. Maar waar het deze dichter uiteindelijk om te doen is, is de menselijke species. Hij portretteert zijn soortgenoten, zijn familieleden en verre of dichtbije kennissen, door ze in al hun ordinaire en soms aandoenlijke aardsheid te omschrijven als slachtoffers en daders, het ene net zoveel als het andere.

De eindelozen is een bundel over al onze beperkingen, hoe wij die moeten haten en liefhebben als onszelf en daar heel vaak in mislukken.

Type
boek
Onderwerp
Luuk Gruwez
Bewaarinstelling
Poëziecentrum
Datum van creatie
00.00.2015
Maker
De Arbeiderspers
Rechten
Geen Creative Commons - Alle rechten voorbehouden

Gerelateerde items