Een 'Penseel van wachten' is het dertiende deel van Hoofts bibliofiele serie. Het werk bestaat uit drie gedichten en drie etsen van Roel Richelieu van Londersele.
terug
Aflevering 13: een penseel van wachten
- Type
- boek
- Bewaarinstelling
- Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience
- Datum van creatie
- 08.1977
- Maker
- Roel Richelieu Londersele, van
- Medewerker
- Leus, Herwig
- Materiaal/Afmetingen
- linnen
papier: Vélin d'Arches 250 gr.
hoogte: 670 mm
breedte: 520 mm - Objectnummer
- D/1977/2012/3
- Taal
- Nederlands
- Locatie/Tijd
- Uitgeverij Hooft: Aalst
gedichten gedrukt door Drukkerij Erasmus: Gent
etsen gedrukt door Roger van Akelijen: Antwerpen - Rechten
- Geen Creative Commons - Alle rechten voorbehouden
- Transcriptie
- [Kunstmap]
roel richelieu van londersele
roel richelieu van londersele
een penseel van wachten
[Gedicht 1]
1.
de schelp van het woedende ongedierte is
week geworden, doorwaadbaar als vlees
dat de gewrichten van de tijd
heeft verborgen, met zandlopers en tafels
met tafels en zandlopers
maar de lopers verlaten het zand
en betreden de koorden, dansend tussen
de penselen van het nooit gebeurde.
de vledermuis van het wachten verkiest
de nabijheid van het ongeduld.
en in de stilte van de kamer heeft Rubens
zijn buste achtergelaten, geen gebaar,
geen twijfel, ontsnapt aan de voelhoorns
van tijd en versiering, alleen
in de verveling alleen.
[Gedicht 2]
2.
gedecoreerd in de wanorde van de kouseband
verlaat de struisvogel het dal des lusten.
op de horizon rust bedrieglijk de stilte
gevlucht uit de gezondheid van haar eigen tepel:
rubens is een hoed en tevreden
maar een struisvogel dient om het hoofd
te bedekken, om het hoofd koel te houden,
en om vraagtekens in de oren te verbergen.
roekeloos draagt deze vrouw een uier
van verdriet naar de dieren.
zo zal hij de toevlucht van de verte verwarmen
magerder dan zichzelf en lager
dan het gesprek dat een vergissing is
en gedoemd om niet tot in de diepten
door te dringen.
[Gedicht 3]
3.
de ruiter is een uitvinder,
een zoen die de overdrijving achter
een verborgen olifant heeft verborgen
zo kan ons niets gebeuren want de speer
is zacht en bezet met haren
en in de verte bekent de kleine broeder
zijn schuld, moedeloos om het verlies
van zijn ruiter, klein om de horizon niet te
doen schrikken, zo ook heeft behoedzaam
de aap zijn veilige mouw verlaten.
en boven dit circus verzinnen
drie vogels hun dagelijkse flagrante leugen,
geschaduwd door de duisternis, vergezeld
van vleugels, want ook hier is stilstaan
een oud gebruik om te sterven.
