‘Ik ben gezegend met een hoogst interessante vriendenkring, waartoe Nederlandse, Vlaamse, Afrikaanse, Franse en Engelse schrijvers en dichters en vertalers behoren, maar gelukkig ook tamelijk veel normale mensen, die niet aan de kwaal van het schrijven lijden.’
Start het geluidsfragment en klik door de fotogalerij net daaronder.
Jan Vanriet
Benno trouwde in 1985 met de Amerikaanse studente Deanne Joy Lehman. Het huwelijk werd ingezegend in Hastings-on-Hudson bij New York, waar de bruid was opgegroeid en haar ouders woonden.
‘Haar tweede naam luidt Joy en die gebruik ik in mijn autobiografische proza. De betekenis ervan heeft, welnu, betekenis.’
In die tijd stond hij aan het begin van zijn literaire carrière. Voor zijn tweede bundel, Klein Rozendaal (Arbeiderspers, 1984), kreeg hij de Van der Hoogtprijs.
‘Als trofee ontving ik dit bronzen kunstwerk dat ik jarenlang als asbak heb gebruikt.’
In 1987 kreeg Barnard van zijn vriend Jan Vanriet deze tekening, die de Russische dichter Majakovski voorstelt. In dat jaar verhuisden Benno en Deanne voor een jaar naar Austin, Texas, waar Benno als ‘writer in residence’ aan de universiteit doceerde, terwijl zijn vrouw haar masters deed.
Barnard heeft later meer dan eens met Vanriet samengewerkt, onder andere voor De schipbreukeling. In die bundel staan gedichten die Barnard oorspronkelijk maakte bij tekeningen die de atheïst Vanriet weer bij het Evangelie volgens Johannes had gemaakt.
Nog later heeft Vanriet een dichtregel van Barnard gebruikt voor een reusachtig fresco in metrostation De Brouckère in Brussel: ‘De stad bewoog in de palm van mijn hand’, met een Franse vertaling erbij.
Watou
Eind jaren tachtig trad Benno Barnard geregeld in Watou op, waar een festival aan beeldende kunst en poëzie was gewijd.
‘Hier pronk ik met Deanne tegenover Remco Campert, Eddy van Vliet en Herman de Coninck. Het was onze boheemse tijd. Vooral Eddy was dol op haar, maar Herman was veel te verlegen om te flirten. Eddy heeft nog een gedicht voor haar geschreven, met haar cello in een erotische rol, maar ik geloof niet dat het ooit is gepubliceerd.’
Het gedicht ‘Watou’.
Geert van Istendael
Benno Barnard trad in 1993 samen met Jeroen Brouwers en Geert van Istendael op in het programma Geletterde Mensen van Behoud de Begeerte. Foto © Dirk Leunis
‘Hier sta ik naast de man in wiens gezelschap de gemiddelde encyclopedie beschaamd zwijgt: Geert van Istendael. Zijn kennis van bijvoorbeeld de Duitse literatuur overtreft de mijne ruimschoots. De foto is genomen in Chernivtsi, de geboortestad van de dichter Paul Celan. Tegenwoordig ligt dat wonder van Oostenrijkse architectuur in Oekraïne, maar ooit behoorde de stad tot de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije, en tussen de wereldoorlogen, toen Celan er geboren werd, was Chernivtsi Roemeens.’
Een passage over Celan, de ‘rabbi zonder baard’, uit Dichters van het Avondland.
Mijn Europese dichtersvrienden
‘Eigenaardig genoeg voel ik me ook met enkele grote dode collega’s bevriend, mensen als Auden en Brodsky, titanen over wie ik geschreven heb in Dichters van het Avondland.’
Boven de schrijftafel van Barnard hangt een gesigneerd gedicht van de Russische Nobelprijswinnaar Joseph Brodsky.
Een andere ‘dooie vriend’ is Henry James. In Rye waren Barnard en hij buren ‘met een jaar of honderd ertussen’. De dichter is bij de Amerikaanse romancier op visite en veroorlooft zich de vrijheid even aan diens bureau plaats te nemen.
