In memoriam voor Ilse Starkenburg door Beatriz Perez Sanchez (2019):

Ilse Starkenburg werd in 1963 geboren in het Nederlandse dorp Dieren. Ze studeerde Nederlandse filologie en filosofie aan de Universiteit van Groningen. Ze publiceerde vijf gedichtenbundels en één verhalenbundel. In een tijdspanne van enkele maanden ontdekten we zowel haar werk als het werk van Menno Wigman. Samen met Aarón Comino begonnen we landschappen te improviseren. Bij het lezen van een fragment uit Ilse’s gedicht Meisje achter glas in Hortus Botanicus merkten we hoe de opgeroepen beelden originele lichaamsruimten creëerden die ons uitnodigden tot waardevolle improvisaties. De dromerige, surrealistisch mooie en soms verwarde beelden verstoorden ons gebruikelijke ritme en deden ons heen en weer springen. Haar poëzie is heel anders dan die van Wigman, maar beiden voerden zij ons mee naar een noordelijk en  ijzig landschap, precies zoals we dat wilden creëren.

Van bij het eerste contact met Starkenburg ontdekte ik een vrije en genereuze vrouw. Ze was zeer onder de indruk bij het zien van de opnames die toonden hoe haar woorden en beelden in dans waren omgezet. Ik deelde al onze activiteiten met haar. Ik wandelde met haar boek op het strand van Barcelona of in het gezelschap van mijn mooie vrienden. Ze zei dat haar boeken beter leefden dan zijzelf. Ze begon Spaans te leren. Ze zei dat ze van plan was om bij ons langs te komen om een voorstelling bij te wonen, maar dat dit om familiale redenen nog niet meteen kon. We keken ernaar uit om haar persoonlijk te leren kennen. We bedachten zelfs dat we haar gedichten in het Nederlands zouden kunnen leren om haar zo te verrassen als ze onze stad zou bezoeken of als wij de hare zouden kunnen bezoeken als we er voor ons werk naartoe zouden moeten.

In maart 2020 zullen we de Internationale Dag van de Poëzie vieren met een opvoering van onze dansvoorstelling met gedichten van haar en van Menno Wigman.

Ik kan er nauwelijks van slapen. Vervloekte innerlijke koude.

Lieve vriendin: moge de aarde zacht zijn.

.

Erotica: de brug

Je zei dat een dag in augustus eeuwig zou duren
maar wij namen je mee om op het strand te gaan liggen
waar de koude kouder zou worden,
alleen niet hier. 

En terwijl je naar de rotsen en de zee kijkt
zijn je gedachten in Santorini
waar je woorden wiegen. 

Wij drie, nu vier,
slepen je mee, geven je door, strijken je weer glad,
terwijl we getuigen van het ontwaken van het onzichtbare en ondoorzichtige.

En zo bereikten we het uur van jouw kleine wensen.
Wat opborrelt kan je niet breken.

.

Beatriz Perez Sanchez

(Foto: FPS)

Zwoel

een dag in augustus in Groningen
zou eeuwig duren, eeuwig duren
we lagen met z’n drieën naakt op een dak
verstopt tussen omringende huizen, we leken
wel lijken, maar niemand kon ons zien
niemand kon tussen ons in komen en
er was nog geen gedicht 

een zuchtje wind, knarsend grind onder
een teen en één van ons draaide
het zou kouder worden
we zouden ouder worden
onze vriendschap moeten achterlaten
op een dag op een dak
in een gedicht 

Ilse Starkenburg