daele was een literair-creatief periodiek waarin plaats was voor proza en poëzie, maar ook voor interviews, essays, propaganda en andere creatieve uitspattingen. In daele verschenen enerzijds bijdragen van Jan Emiel Daele, maar anderzijds ook literaire selecties van talrijke medewerkers. Hoewel Jan Emiel Daele in daele geen toelichting geeft bij de selecties die hij maakte, getuigen de keuzes niet van willekeur en is er op inhoudelijk vlak een duidelijke lijn aanwezig. daele was een literair blad waarin, in de lijn van Provo, geprovoceerd werd en waarbij er in de bijdragen een duidelijke maatschappelijke betrokkenheid aanwezig is. Net zoals de vijf nummers van de zwarte tak van Yang, had daele een progressief karakter. In het tijdschrift werden de gevoelige thema’s allerminst gemeden. Integendeel, ze werden net in buitensporige mate opgezocht, in de hoop de taboes te doorbreken. Door de aard van de selecties en de boodschap die ze verkondigen, past dit tijdschrift van de jonge Jan Emiel Daele mooi binnen de invloedrijke jongerencultuur van de jaren zestig. Jonge, beginnende en revolutionair ingestelde schrijvers vonden in daele een publicatiekanaal voor hun mening en literatuur.

Als literair auteur heeft Jan Emiel Daele niet de erkenning gekregen waarop hij gehoopt had. Toch kan hij als een belangrijk en opmerkenswaardig persoon gezien worden in de context van het literaire veld van de jaren zestig: niet noodzakelijk om zijn literaire bijdrage, maar wel door de mensen die hij samenbracht en de ideeën die hij verkondigde. Veel meer dan een schrijver was Jan Emiel Daele iemand die, zoals veel van zijn tijdgenoten, een boodschap te verkondigen had. Stefan Brijs wees hier ook op in zijn eerbetoon aan Daele: “Laten wij vanaf heden Jan Emiel Daele herdenken zoals hij ook is geweest: een schrijver die moest schrijven, los van kunnen of willen. Zo moet hij de geschiedenis ingaan. Zo moet hij worden geëerd. Zo moet men hem laten rusten” (Brijs, S. (1998). Kruistochten. Amsterdam: Atlas, 24).